woensdag 20 maart 2013

maartse sneeuw


maartse sneeuw



het weer is in een sneeuwe bui vandaag

de vogeltjes verwachtten dit niet meer

ze zitten op hun tak en kijken rond

ik weet niet wat ze denken, maar wie weet

wat vogels denken? dinosaurus brein

ontwikkeld tot een cockpitje van vlees

omwikkeld met een broze huls van been

oogjes diep en zwart zien op me neer

als ik mijn kruimels uitstrooi op de grond

en snel de keukendeur weer dichttrek, brrr.


als ik na tien minuten weer eens gluur

zijn alle kruimels weg. 
 
                                    is dit natuur?

wie weet wat nog natuur is tussen ons

die kleine dinosaurusjes en mij?

ik weet alleen dat ik hiervan geniet

en hoop dat ook voor hen.

                                            ik hoor hun lied.


elma 20 maart 2013

zondag 17 maart 2013

Afscheid


Afscheid


Je gleed weg 
uit ons leven
heel langzaam
bescheiden.

Te lang 
en te vaak
hoorden we je zeggen:

"Het gaat niet!
Schrijven gaat niet!"  

Dan kwam er toch nog
iets moois, 
iets kleins, 
zoveel gezegd 
met zo 
weinig woorden

Joop

Als ik terug kijk
kan ik het zien
hoe lang je al
ziek was.

Dat weg 
glijden 
was 
je ziekte.

Heel langzaam 
begon
dit missen. 

Goede reis, 
bescheiden
lieve 
Joop.

Elma, 15 maart 2013

Askeitjes

Het was een mooie dag, en ik heb er ook wat over mezelf geleerd.
Dat is nooit weg ;-)

We hebben heel goed afscheid van haar genomen, met elkaar, mijn schrijfgroep, waar Joop twintig jaar lid van was. Zij en ik hebben die groep opgericht. Ik had het haar erg gegund dat ze erbij had kunnen zijn zoals ze een paar jaar geleden nog was.

Ik was niet verdrietig, ik was en ben opgelucht.

Ik begrijp dat veel mensen dat niet begrijpen van mij, maar ik begrijp nu zelf beter waar dat bij mij vandaan komt.

Ik ben niet bang voor de dood, maar wel voor het lijden en de aftakeling en ontluistering die eraan vooraf kunnen gaan.
Ik hou graag zelf de teugels in handen, verlies niet graag de controle over mijn leven. Ik ben daar bang voor.
Ik heb ook moeite met het accepteren van hulp die mijn grenzen niet begrijpt of niet kan zien
Dat ervaar ik al gauw als lastig, overheersend, niet respectvol, wat me waarschijnlijk een moeilijke patiƫntmaakt, maar dat mag ik van mezelf zijn. :-)

Nu naar wat ik bij anderen voel:
Ik heb grote moeite met het moeten aanzien dat een ander erg lijdt, daar vlucht ik vaak voor, uit angst voor wat ik zie, maar ook uit angst dat mijn eigen reactie op die situatie ongepast of onbegrepen zal zijn

Mijn lieve vriendin Joop heeft jaren aan die rotziekte Alzheimer geleden. Ze was zelf een heel trots en niet heel benaderbaar en aaibaar mens, wat ik erg in haar bewonderde. :-) Ze had een hele lieve en zorgzame man en drie schatten van kinderen. 

Er is goed voor haar gezorgd, zo kon ik uit de verte horen en meemaken.

Toen ze niet meer wist wie ik was, had ze mijn zorg dus absoluut niet nodig. Integendeel denk ik. Ik weet niet in hoeverre ze mij nog herkend zou hebben als ik haar nog had opgezocht in het verpleeghuis waar ze is gestorven. Als ik haar bezocht had, zou ik dat gedaan hebben voor haar dierbaren/mantelzorgers, die kende ik echter niet persoonlijk. 
Maar zouden die mijn bezoek niet als belastend hebben ervaren?

En omdat ze zelf niet zo aaibaar en open was, eerder een cactus, of een roos, dan een viooltje, zeg maar ;-) wou ik haar niet meer bezoeken in dat laatste stadium.

Niet iedereen begreep en begrijpt dat.

Maar ik hoop na lezing van wat ik hier geschreven heb, dat jullie het beter begrijpen?

Ik ben geen viooltje kwa aaibaarheid, maar wel een niet erg opvallend plantje. Ik probeer niet te prikken. Misschien een vergeet-mij-nietje, of een kruidje-roer-me-niet? ;-)

En als de Gestapo me in handen zou krijgen, dan werkt marteling waarschijnlijk minder goed dan me dwingen te kijken en te luisteren naar het martelen van anderen. 
Het is maar een tip. ;-)





dinsdag 12 maart 2013

Wennen


Mijn Wintertuin met sporen van druk verkeer van vogeltjes.

Wennen


Er moest toch echt iets aan mijn coniferen-haag gedaan worden, de boompjes waren kromgetrokken, naar het licht gegroeid en versperden langzamerhand het pad waar iedereen langs moet naar de fietsenschuurtjes. Ik had de Ergon bedrijven om raad gevraagd, en afgesproken dat er een hek van gaas zou komen, met klimop ertegenaan.

Nou, dat is twee weken geleden begonnen, wel een heel luxe gevoel, vijf grote mannen met cirkelzagen en meer apparaten in de weer. Ik moest op een voor mij onzalige tijd op en zat dus al voor half acht knorrig te wachten. Maar het begin kwam er. Nu, een poos later, het weer werkte gelukkig een paar dagen mee, is het ijzeren hekwerk geplaatst met een echte deur erin. Zo'n deur heet een poort, wat ik een beetje overdreven vind. Een Poort, daar kan een Rijtuig doorheen. Hier kan niet eens de allerkleinste graafmachine doorheen, zo'n tweerupsbandige happer, die kan graven en omspitten. Als er bij mij gespit moet worden zullen er weer grote mannen (m/v) met spierbundels moeten komen, want mijn dagen van spitten zijn echt wel voorbij. Ik heb het geprobeerd, maar ik kom zelf niet verder dan een beetje met een schepje in een zandbak knoeien.

En ja, het is wennen. Ik heb nu een wijds uitzicht op achterburen en vice versa, en kan zelfs de huizen in de straat daarachter zien. En zij zien mij natuurlijk ook. 
Als het hek straks vol begroeid is met Hedera (klimop) oogt het minder bloot.

En die arme vogeltjes moeten ook erg wennen. De familie merel is helemaal in de war en ook pa en ma turkse tortel werpen me boze blikken toe. De koolmeesjes heb ik nog helemaal niet gezien, ik hoop dat ze weer terug komen.
Maar de buren die aldoor natte mouwen kregen van de coniferen zullen tevreden zijn.

En als het goed is wordt het mooier dan het was.
Wel wat minder wild en beschut, maar misschien duurzamer en onderhoudsarmer, en dat is ook belangrijk voor dit verwende oudje met de veel te grote tuin, waar ik helemaal in mijn eentje in het zonnetje kan zitten. 

Nu is er ook meer zon.
Net Zwitserland.
Luxe! :-)

maandag 4 maart 2013

Hiernamaals


Hiernamaals en nog wat andere gedachten.

Uit een bundel van Judith Herzberg, via Trouw gekregen. P 68

Hiernamaals

Als ik, wanneer ik dood ben, nog 
ergens rond mag dolen, laat het dan
op de markt zijn, in geur en kleur.
En mag die markt dan open zijn
onder de blote hemel. En mag ik dan 
als vroeger met mijn moeder
zo'n puntzak gloeiend hete frites
(met veel zout uit zo'n gebutste 
strooibus) met haar delen.

Judith Herzberg

Altijd leuk, nadenken over zo'n wereld in het hiernamaals, zelfs voor iemand die vermoedt, ja bijna zeker weet, dat die wereld er niet is, niet kan zijn.

Wat zou ik willen in dat denkbeeldige hiernamaals?

Eerst maar eens wat ik niet zou willen:
- Ik zou niet weer moe en nukkig achter mijn moeder aan willen lopen op een markt, of in een winkel. Ook niet al kreeg ik friet. "Van friet word je veel te dik" zou mijn moeder gezegd hebben, en : "kijk niet zo ontevreden."
- Ik zou best eens een keer onder de blote hemel in een lekkere warme slaapzak in slaap willen vallen, in een hiernamaals zonder kruipende diertjes, want graag alleen in die slaapzak alstublieft, gasten slechts op uitnodiging toegelaten. Moeder misschien. Mijn kinderen graag, mits ze rustig slapen. Vader zeker niet.  De hond en de poes OK.
- Ik weet ook niet of ik zou willen dolen. Ik ben bang voor dolen. Ik wil weten waar ik naar toe ga, en ook hoe ik er kan komen. Ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wat zou ik er willen doen, behalve slapen? Ik houd erg van slapen en lekker rustig zitten of liggen, maar ik herinner me goed dat ik, als kind, bewegen ook erg lekker vond. Bij gymnastiek b.v. aan de ringen. Zwaaien en een vogelnestje maken. Later verdween die behoefte een beetje, maar mijn moeder, geobsedeerd als ze was door haar eigen slanke lijn, waakte als een, ja als een wat, als een havik, nee, als een bewaker, over de mijne.  Goed bedoeld ongetwijfeld, maar erg vervelend. 

Ik heb mezelf dus altijd te dik gevonden, en probeerde daar iets aan te doen door in den Haag, in onze keuken, touwtje te springen. Ik durfde dat niet buiten op de stoep te doen, want dat was 'gek', ik was twaalf en daar te groot voor geworden. Bovendien kende ik in die buurt geen andere kinderen. Het dreunde door de flat. Arme benedenburen! Later begreep ik dat  Pierre H. DuBois en zijn vrouw daar woonden. Ik geneer me nog! Een schrijver notabene! Maar hopelijk hadden ze ook bezigheden buitenshuis, ja hij moet wel haast leraar Nederlands geweest zijn. Ik kan me niets van hen herinneren. 

Het waren rare tijden, de jaren vijftig. In het hiernamaals hoeven van mij de jaren vijftig niet terug te komen. En ook niet dat gemier over de slanke lijn, en dat ik anders niet zou trouwen, want dik is lelijk. Nog steeds trouwens, is dik lelijk. In het hiernamaals mag iedereen eruit zien zoals ze willen. Makkelijk, want lichamen zijn daar onnodig. Anderzijds is een smakelijke en voedzame maaltijd natuurlijk nooit weg. Graag met alcoholische dranken erbij, naar keuze.

Maar het lijkt me niet verstandig om met leuke dingen te wachten tot het hiernamaals. Beter om die leuke dingen hier en nu te doen, met echte wijn, bier, koffie, thee en lekkere hapjes.