donderdag 5 december 2013

Meneer Schat ging op stap

Meneer Schat ging op stap


Nou ja, vooruit dan, omdat je het zo lief vraagt. Of ik een stukje wil schrijven over die nacht dat ik bij mijn twee vrienden op bezoek ging en bleef slapen.
Slapen. Mijn warme vensterbank lokt, maar vooruit dan maar, eerst het zuur, dan het zoet.

Mijn twee vrienden wonen aan de overkant. Jaha, ik kan wel alleen de straat oversteken, zelfs al is het donker en ben ik ongeveer van de kleur van de Nevelige Nederlandse Nacht, antracietgrijs met hier een daar flink wat zwart. Veilig! Geen hond die me ziet, toch? 
Mens zeur niet, ja! Auto's? Kom nou, midden in de nacht in dit straatje? Het is hier New York niet, Mevrouw Muts!

Mijn twee vrienden zijn, net als ik, van ongeregelde voorouders, en ontdaan van onwelriekende hormoon- en andere klieren. Daardoor zijn we niet meer zo onvriendelijk tegen elkaar. Daar zouden jullie mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Wij blijven eeuwig spelende jongetjes. Leuk toch? Niet dan?

Ja, hun mens had mij gevonden, slapend op het heerlijke warme kussen in de babykamer. Dat met die warme fluffy handdoek en die handige opstaande randjes. Ik val nog wel eens met een klap van onze vensterbank af als ik diep slaap. Nee, dat is niet leuk! Ik zie wel dat je dan probeert niet te lachen. Koop jij nou ook eens een keer een fatsoenlijk kattenkussen voor een warme plek in de kamer, ja!

Nou kort gezegd, we hebben in de tuin gespeeld, beetje gegraven in de borders, beetje gezongen in het donker, en op een warm plekje met ons drieën tegen een muur in slaap gevallen. Da's alles. Spannend hoor. Mag ik nouw op de vensterbaaank alstublieft, Mevrououw Mens?

dinsdag 29 oktober 2013

Amat



Amat.


Ik denk terug aan woensdagavond, toen ik op een tentoonstelling hele mooie foto's zag van veteranen uit onze koloniale oorlog met de Indonesiers. Eentje heb ik meegenomen, op een visitekaartje. Dat mooie kleine foto'tje werkt niet zo goed als de grote foto, waarop de krijgshaftige oude Indonesiër streng de ruimte in kijkt. Maar voor mij werkt het genoeg.
Sinds ik begrijp wat daar toen aan de hand was, kan ik zo'n blik beter lezen. Denk ik dan. Want eigenlijk was er toen, en is er nog, scheiding tussen onze twee volkeren. Maar met deze scheiding nu, heb ik meer vrede dan met de onduidelijkheid die daar, in Surabaya en Djakarta heerste, toen ik een kind was.
Onze djongos, onze huisbediende in Djakarta, was een oudere man, ik schat nu dat hij zeker zestig was, maar weten doe ik dat niet. Hij leek op de man op deze foto. Hij heette Amat, en zo noemden wij hem ook. Hoe zijn achternaam was weet ik ook niet. We woonden daar twee jaar, en ik heb nooit een praatje met hem gemaakt, en hij ook niet met mij. Ik wist dat ik nooit aan zijn hoofd mocht komen, dat was taboe. Mijn moeder noemde dat 'Adat'. Zijn wereld en de mijne waren gescheiden gebieden. In ieder geval gescheiden door de taal. Ik sprak of verstond nauwelijks Maleis, ik weet niet eens hoeveel Nederlands hij sprak of verstond. Dat deed er niet toe. Als hij zijn werk voldoende deed, badwater de trap op sjouwen, het huis in de gaten houden, en als hij voldoende en op tijd betaald werd, dan was het goed. Tenminste, wat was in die situatie eigenlijk goed? Woorden verliezen hun betekenis.
Nu zie ik hem als een meneer. Een Nederlandse man van die leeftijd zou ik als kind van tien nooit zomaar met zijn voornaam hebben aangesproken. Hoe ervoeren Indonesiers dat toen? Ook als respectloos?
Als hij mij al aansprak, zal hij mij wel 'Nonnie' genoemd hebben en mijn broertje 'Sinjo'. Mijn moeder was de Nonja en mijn vader de Toean. Meer hoefden we niet van elkaar te weten. Behalve dat in het centrum van Djakarta in 1948 waarschijnlijk wel bekend was welke Indonesiers 'te vertrouwen' waren. En ook hoeveel je betaald kreeg als je voor de Nederlanders werkte. Ik heb geen idee. Ik kan me herinneren dat Amat een keer boos was toen hij voor overwerken tijdens een feestje van mijn ouders tien gulden gekregen had. Dat vond hij te weinig.
Ik weet niet of hij Moslim was. Hij droeg geen zwarte muts, hoed, hoe heet zo'n hoofddeksel? Een peçi (naar het Nederlandse petje). Sukarno droeg er een. Het betekent dat zo'n man een pelgrimstocht naar Mekka heeft volbracht. Amat droeg een ingewikkeld geknoopt gebatikt sjaaltje op zijn hoofd. Zoeken op internet maakt me niet veel wijzer. Veel Indonesische mannen droegen die toen. Bij wat belangrijkere gelegenheden met een smetteloos wit uniform. Maar zijn naam Amat (Ahmet?) suggereert wel een Moslim achtergrond. 
Voor een pelgrimstocht zal hij geen geld gehad hebben. Ook niet voor zijn gebit, want veel tanden zaten er niet meer in zijn mond.

Hij was dus waarschijnlijk geen Brahman, zoals uit de dichtregel van Johannes Andreas dèr Mouw '). Een meid had hij ook niet. Wij daarentegen wel. Wij hadden een baboe die het huis schoon hield en die ook wel op ons paste, een kokkie die in de keuken werkte, en een kebon, een jonge man die in de tuin werkte. Het personeel woonde in de bijgebouwen achter in de tuin. Daar woonde soms ook een meisje van mijn leeftijd. Ik herinner me niet dat we ooit samen hebben gespeeld. We spraken elkaars taal niet. En samen spelen werd niet aangemoedigd. Ik speelde met witte Nederlandse vriendinnetjes van school, en van de buren.

Mijn vader was allerminst een Brahman. Maar hij had dus meiden genoeg. En ook had hij geen zorgen daarover. Mijn moeder zorgde voor de meiden en het huis. Op die dienstverlening was weinig aan te merken.  Een schoon huis, schone kleren, het was er allemaal, als vanzelf.
Nu vind ik dat beschamend.

Hoe hebben zij later naar ons gekeken?


Elma, oktober 2013 Gescheiden werelden.


Dit is het resultaat van een middag schrijven n.a.v. Een opdracht van Hermien. De opdracht was 'zoek twee woorden uit een aangeboden verzameling' ik zocht twee dichtregels uit. Zulke vrijheden zijn helemaal toegestaan. Ik had ook een mooi visitekaartje meegenomen van een foto tentoonstelling in het kader van Dutch Design Week. Gemaakt door de jonge fotograaf Marjolein van Pagee, met een foto'tje erop.

') "'k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid."








dinsdag 1 oktober 2013

Over vensterbanken en andere belangrijke dingen


Over vensterbanken en andere belangrijke dingen

Dit huis heeft een vensterbank aan de voorkant, op noord-oost en eentje aan de achterkant, op zuid-west. Ik weet dat. Ik weet ook dat 's morgens, tot een uurtje of elf, de zon aan de voorkant lekker warm op die vensterbank schijnt, en 's middags, vanaf een uurtje of half twee, is de vensterbank aan de achterkant aan de beurt. Maar Mevrouw houdt de gordijnen erg lang dicht 's morgens.

Ik heb vruchteloze pogingen gedaan om haar uit haar bed te krijgen om bijtijds de gordijnen aan de voorkant open te doen, dan kan ze meteen even mijn bakje met lekker natvoer vullen, maar hoe ik ook roep, ze schijnt het niet te begrijpen. Ze is niet erg slim, maar wel lief, dus ik heb het maar opgegeven en wacht af tot het haar behaagt om de klater- en watergeluiden te maken.Om een uur of tien gebeurt dat, ik ben er nog niet helemaal achter waarom. Maar dat is op dat moment niet belangrijk, want ik krijg als ik haar hoor ineens verschrikkelijke HONGER!

Dan moet ik echt ROEPEN! En wel VOORTDUREND! Ik kan dat dan niet meer inhouden. En als ze dan mijn deur open doet, oooh, dan draai ik achtjes om haar enkels en kuiten, terwijl zij de gordijnen open doet. Ze zou dan van mij dan best eerst bakje mogen vullen, want vensterbank zitten komt toch pas later, maar ik ben bang dat ik haar dat niet meer aangeleerd krijg. Ik durf ook niet in de keuken te gaan staan roepen, want soms doet ze zomaar een deur dicht en dan heb ik dat weer.

Na het bakje doet ze de keukendeur open naar de tuin. Dom hoor, want daar is het nog koud, maar ook dat schijnt ze niet te snappen. Ik ga dan maar braaf even de tuin in, maar ik blijf die deur wel in de gaten houden, want soms doet ze die weer dicht en kan ik weer niet naar binnen.

Ach, meestal gaat het wel goed hoor, opstaan, en ze leert het wel. Ik hoef haar steeds minder tot de orde te roepen. Dom, maar wel lief, dat is ze. Ik denk dat ik hier maar blijf, maar ze moet nog wel het een en ander leren, want dat gedoe met die droge brokjes dat moet anders. En 's nachts wil IK op de lekkere stoel. 

Iedere nacht, als ze naar haar slaapkamer gaat, blijft ze die stoel maar vol stapelen met gekke dingen waar ik niet lekker op lig. Die moet ik dan eerst opzij duwen tot er eindelijk een heel klein plekje voor mij vrij komt om op te liggen. Lastig hoor!

Ik ben er ook nog niet achter waarom ze dat doet, maar dat komt nog wel. Daarover een andere keer. Nu eerst maar eens op de warme tegels in de achtertuin gaan liggen, hmmmm, lekker!



maandag 30 september 2013

Zelfreinigende huisgenoot.


Zelfreinigende Huisgenoot Snoezel

Mijn buurvrouw, personeel van twee katten die geregeld mijn tuin bezochten om lekker warm in de zon te komen liggen is onlangs verhuisd, net toen een nieuwe kat al enkele dagen hier in de buurt ronddwaalde. Zij kende deze aardige, bescheiden kat niet. Was een zwervertje, zei ze.

Dus zocht ik, goed staatsburger als ik ben, contact met de dierenbescherming en met Amivedi, de site voor verdwaalde huisdieren waar ik aanvankelijk een jonge poes neerzette. En wachtte even af. Maar na twee weken was er nog geen belangstelling. Ik had inmiddels al kattenvoer in bewaarde plastic bakjes van de afhaalchinees neergezet (wie wat bewaart heeft wat), en vriendschap gesloten met het diertje.
Zij/hij/het wilde zelfs graag naar binnen en eventueel wel op schoot zitten.

Dat deed de deur dicht. Deze mocht wel blijven, ondanks mijn COPD (astmatische klachten, al bijna 30 jaar).

Dus van Margreet een kattenmand geleend en Maarten gevraagd om een lift naar de dierenarts. Grote verrassing, deze kat blijkt een gecastreerd heertje van 8+, in mensenjaren loopt hij dus tegen de zestig, al springt hij nog van de eetkamertafel. Gaat niet meer echt soepel, maar hij kan het toch maar. Ik doe het hem echt niet na.

Hij is nu een chip, inentingen, vlooiendruppels, een ontwormkuur en een paspoort rijker. Ik ben ruim 100 euro minder rijk.

Na op facebook een hele lijst mooie suggesties voor een naam ontvangen te hebben had ik al voor Snoezel gekozen, wat natuurlijk voor een kater achteraf misschien niet zo geschikt is, maar hem maakt het niet uit, hij luistert toch alleen maar naar 'klik' van de ijskast. Ja hij luistert in die zin zelfs naar alle geluiden die hij 's morgens hoort. Hup, dan staat hij al achter de kamerdeur te roepen.

Ik kan hem ook wel roepen met 'kom maar', dat snapt hij. En 'NEE!' snapt hij ook. Hij is goed opgevoed, ik denk wel zindelijk, want ik heb maar één keer een 'ongelukje' gevonden. Hij moet alleen nog leren om niet in mijn slaapkamer te komen en niet op mijn lekkere stoel te willen slapen.

Nu nog aan een kattenbak en een luikje wennen. Ik heb er wel vertrouwen in dat dat gaat lukken.
Het eten van droge kattenbrokjes daarentegen, dat gaat misschien nog list en truukwerk kosten.

En ik moet leren om een foto een kwart slag te draaien. Gaat vast ook lukken.







zaterdag 10 augustus 2013

Vakantie aan de Ardèche


Vakantie aan de Ardèche.


Een blog schrijven geeft verplichtingen. Als je, zoals ik, meer dan een maand niks schrijft denken mensen misschien dat je dood bent, of erg ziek, of misschien de lotto gewonnen hebt en stiekem met de poet naar een tropisch eiland bent vertrokken. Dat wil zeggen, als je blog tenminste wel eens door iemand aangeklikt wordt. En hoe minder je schrijft, hoe minder mensen het aanklikken. Zo kan je verdwijnen op de immense stoffige zolder of misschien wel in de oneindige donkere vochtige kelder die het internet ook is.

Dat tropische eiland zou natuurlijk heel erg leuk en onverantwoordelijk zijn. Maar in mijn geval, hier en nu, is geen van de bovenstaande veronderstellingen juist. Ik ben gewoon lui geweest, heb de tijd tussen mijn vingers door laten glippen. En dat vind ik gewoon lekker om te doen, of om niet te doen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Het is zomer, en het was ook nog vakantie. In mijn geval betekent dat een tocht naar Frankrijk van drie weken met de familie, de clan.

Omaelma met geleende hippe zonnebril. Tikje maffioos.

In dit geval was dat een tocht met drie auto's, acht mensen en een hond. Dat doen we jaarlijks omdat we elkaar aardig genoeg vinden om drie weken in elkaars gezelschap te verkeren, en ook wel omdat in Frankrijk ten zuiden van Lyon het weer erg mooi is. Wel vaak warm, maar daar hebben we wat op gevonden: altijd water in de buurt hebben. In ons geval is dat water de rivier de Ardèche. 

Voor Nederlanders lijkt het woord 'rivier' wat overdreven, want de hoeveelheid water die door de Ardèche stroomt verdient, vergeleken bij wat in Nederland door ons rivierenland stroomt, nauwelijks de naam rivier. Behalve na een onweersbui, zoals we hebben mogen meemaken. Toen begon het stromende water erop te lijken.

Ik ben niet meer zo kwiek ter been dat ik makkelijk de wandeling door de bushbush naar 'ons strandje' kan maken. Eén keer per dag hoogstens doe ik dat. Maar onder een boom bij 'ons huisje' in mijn klapstoel zitten met een boek vind ik vaak genoeg. Het huis heeft nl. een gigantische tuin, nou ja, groot stuk land met fijne bomen. Ook een paar met vruchtjes, kleine pruimen, gele en rode.
Onderhoudsvrij. Ideaal. 

Er is nog meer te vertellen, bij voorbeeld over de reis naar dit paradijsje, maar daarover desgewenst een andere keer.

Paradijselijke toestanden, compleet met cocktails en jeugdige Adonissen.

Met dank aan Marit voor de zonnebril en foto's, Margreet voor foto's, Maarten voor de cocktails en Dineke en Arno voor de Adonis.

dinsdag 4 juni 2013

Taalmaatjes

Taalmaatjes

ik zie één keer in de week mijn drie Aziatische taalmaatjes. Eentje (Pooh) komt uit Maleisië en twee, Li en John, komen uit China. China is indrukwekkend groot, Li is een Manchu, helemaal uit het noorden, John komt uit de provincie Zhejiang, hoofdstad Hangzhou, in het zuid-oosten, aan de kust. Op de kaart lijkt Sjanghai er niet ver vandaan, maar dat kan bedrieglijk zijn, denk ik. Voor ons Nederlanders zijn afstanden elders moeilijk te schatten. Pu-yi, de laatste keizer, van de mooie film van Bertolucci, was ook een Manchu. 
Li, die net als John van de generatie van de één-kind-politiek is heeft een broer en een zus. De Manchu waren niet erg gehoorzaam vertelde ze niet zonder trots. Meer kinderen mocht bovendien omdat haar moeder daar tot een etnische minderheid behoort. John is enig kind.


We kunnen goed met elkaar praten in het Engels, wat hun grote valkuil is bij het leren van Nederlands, want bijna alle Nederlanders die ze tegenkomen vervallen al gauw in het Engels omdat dat zoveel makkelijker is. Zeker voor Pooh, die in Maleisië heel goed Engels geleerd heeft.
Gelukkig werken we, heel schools wel, met een boek, speciaal voor volwassen anderstaligen, zodat we aan Nederlands wel toekomen, maar aan het eind van de tijd kletsen we meestal een kwartiertje in het Engels, en dan leer ik veel over Azië nu.

Ter aanvulling van mijn geringe kennis van de geschiedenis van China lees ik nu een mooi boek, Droom van Gouden Bergen, van Ling Zhang, dat de levens van drie generaties emigranten uit de provincie Guangdong naar Canada, Victoria en Vancouver. Een samenvatting van dit verhaal is niet te maken, ik ben al blij dat de schrijfster voorin de belangrijkste figuren in een stamboom heeft gerangschikt en heeft uitgelegd hoe Chinese namen in elkaar zitten. Via google allemaal te vinden.

Ik ben nu ongeveer op 3/4 van het aantal blz aangekomen en herken allerlei uit de wereldgeschiedenis en de wereld literatuur, b.v. Charles Dickens' Hard Times, toen de Engelse fabriekssteden niet anders waren dan de toestanden beschreven in de Gouden Bergen. Taalmaatje John vertelde dat er meer gebieden in de USA 'Gold Mountains' genoemd werden. Via google en Gold Mountain vond ik de bibliotheek van het Congres, Library of Congress, met allerlei materiaal voor leraren in de USA. 
Heerlijk dat ik dat nu allemaal onbekommerd kan lezen als ik het wil en er verder niks mee hoef, geen stencils (wat waren dat ook alweer? ;-) voor leerlingen maken en uitdelen. Maar als het ervan komt kunnen mijn taalmaatjes en ik erover praten als ik ze weer zie. Want zij zijn ook een generatie Aziatische migranten die hier naartoe komen en iets zoeken. En misschien moeten inburgeren. 
Ik hoop dat ze desgewenst dat examen zullen kunnen halen, want in één generatie echt zulk goed Nederlands leren zodat ze met andere hoogopgeleide Nederlanders een gesprek kunnen voeren vind ik wat hoog gegrepen. In het Engels kan het denk ik wel, want het valt me erg mee hoe goed hun Engels is.

Inmiddels heb ik Droom van Gouden Bergen uit. Over die Gouden Bergen (Gold Mountains, en niet Golden Mountains, er is verschil) valt nog veel meer te vertellen en op te zoeken op het internet.

Zeer aan te bevelen. Ook de recensies die hier staan:
(van Janneke, van de boekgrrls) en:
(van dettie, ook van de boekgrrls) 

Wie hierover meer wil lezen of weten van mij, of commentaar wil geven, mail me please. Vind ik leuk. :-)


vrijdag 5 april 2013

Hoog water voor Snip en de haren.


Hoog water voor Snip en de haren.


Jullie kennen Snip al, mijn trechterspin, die woonde in een hoekje van mijn wc. Kijk anders even bij Dierendag, vorig jaar, 2012. Daar schreef ik dat Snip een heel aardig en geluidloos huisdiertje was, zelfreinigend, helemaal zelfverzorgend eigenlijk. Ik had er letterlijk geen omkijken naar. Mannen daarentegen keken altijd vol in haar web. Ik weet er eentje die daarom mijn wc vermijdt. Hij is bang voor spinnen, zelfs voor zulke bewegingloze kleintjes als mijn Snip.

trechterspin

Ik kan zo gauw niet vinden of ik jullie al verteld heb over de verwoesting van het web van Snip? Die verwoesting gebeurde door mijn goede vriendin N., die lekker in het zonnetje had gezeten, in mijn tuin, vroeg in maart. De eerste lekkere lentedag. Toen was het licht al zo heerlijk helder dat N. zelfs met mijn zonneklep op, zo verblind was geraakt dat ze per ongeluk, binnen, in het half duister, tastend naar het lichtknopje, over het web van Snip streek. 
Die arme Snip kwam helemaal verticaal tegen de muur te hangen in haar jaren oude web, vol en grijs door de vele lekkere spinnenhapjes.

Een paar dagen later durfde Snip op haar oude dag gelukkig dat oude web te verlaten en op reis te gaan. Ik heb haar nog niet weer gezien.

Maar nu dat hoge water. Ik had bijna Tsunami geschreven, maar het leek meer op ondergelopen land, zoals wij dat hier in Nederland goed kennen. Langzaam opkomend koud water dat toch reinigend kan werken als de bodem een beetje helt. Want die reiniging was de bedoeling. 

Ik zie jullie al vragend kijken, want wie hier wel eens is geweest weet dat zelden van enige reiniging sprake is. En dan nog wel met wAter.
Maar ik had mezelf dit jaar een badkamersopje voorgenomen. Eerst had ik het mijn dierbaren in de maag willen splitsen, in het kader van de tweedepaaspoetsdag, maar het was toen gelukkig te mooi weer, waardoor we in de tuin hebben gezeten en foto's hebben uitgezocht. Dat moest ook en was zeker zo leuk.

Dus vanmorgen maar de stoute schoenen aangetrokken, nou ja, blootsvoets en eigenlijk helemaal tamelijk bloot lekker met water geknoeid en gespeeld in de badkamer. Dat was, jullie geloven dat best, voor de eerste keer sinds ik hier in 2002 kwam wonen. Toen was het hier zo netjes en schoon dat ik er zo in kon. Ik aaide sindsdien wel eens hier en daar met een lapje uit een sopje over een kraan of een wastafel, maar meer ook niet.














sopje

Vandaar dat ik vandaag nogal wat spinnenwebresten in de afvoer heb zien verdwijnen. Het is maar goed dat de vloer van de badkamer een beetje helt, en wel de goede kant op, richting afvoer. Daar is bij de bouw over nagedacht. Gelukkig is maar één spinnetje verdronken en in de afvoer verdwenen Het was niet Snip, maar een langpotige, een trilspin. O, wat blijft daar zielig weinig van over als die met opgetrokken pootjes op zijn rug op het het water drijft en met een klein kolkje dat duistere gat in wordt gezogen. De Styx, de rivier van de Griekse onderwereld in het klein.

trilspin

Het was voor de soortgenoten van Snip waarschijnlijk erg schrikken allemaal, maar ik kijk er toch met enige tevredenheid op terug. Ik ben er moe van geworden, maar het hoeft nu de eerste tien jaar weer niet meer. 

Wie dan leeft, wie dan zorgt.

dinsdag 2 april 2013

Het ongenoegen van Pa en Ma Houtduif


Het ongenoegen van Pa en Ma Houtduif

Gisteren was het hier weer tijd voor tweedepaaspoetsdag. Ik had bedacht dat het een goed idee zou zijn om orde te scheppen in mijn meer dan twintig jaar ongeregeld verzamelde foto's, in allerlei dozen en mapjes. Gelukkig lagen ze bij elkaar, samen met handige boeken met insteekhoesjes, maar bij elkaar was het allemaal nauwelijks meer te tillen.

Wat ook heel goed uitkwam was dat het heel mooi weer was. De hele middag zon in mijn achtertuin, wel veel te koud voor de tijd van het jaar, want tegen het vriespunt aan, maar in het zonnetje echt lekker, en uit het zonnetje ook goed te doen met winterjas aan.

Op tweedepaaspoetsdag komt de clan traditioneel hier iets nuttigs doen waarna we met ons allen iets lekkers laten komen. Heel luxe, een luxe die ik er graag in wil houden.
De ene helft van de clan kon gelukkig op tijd hier zijn, de andere helft moest eerst even naar opa Sjef, de 'andere opa', want die had in het ziekenhuis gelegen, met een kwaal waar meer oude mannen aan lijden. Opa Sjef is 88, 13 jaar ouder dan ik en zoals zijn kinderen zeggen: een man van elke dag. De tijd gaat verder, dat is een waarheid waar wij senioren maar beter een beetje rekening mee kunnen houden. Gelukkig ging het weer beter en was Opa Sjef weer thuis.

Ondertussen zaten wij traditiegetrouw aan de witte wijn en het bier, lekker in het zonnetje bezig met onze foto's, boeken en dozen. 
HATSJOE! Want ik blijf allergisch voor huisstof, en dat heb ik hier in overvloed.

Dit tot ongenoegen van Pa en Ma Houtduif, want wij zaten met ons allen op hun plaats, op de tegels van het platje in de achtertuin, waar anders de broodkruimels en het vogelzaad liggen. Ze konden dus niet bij hun late lunch, potdorie!











http://www.wnf.nl/nl/bibliotheek/?act=dierenbieb.details&dierid=1412



Ik zag het ze denken, of ja, tenminste, het is niet eenvoudig om op die kleine koppetjes met die pikkige snaveltjes te interpreteren waar die raadselachtige dinosaurusbreintjes aan zouden kunnen denken terwijl ze vanaf het fietsenschuurtje naar ons keken. Maar hun gedrag, hun getrippel heen en weer, hun opzichtige gewacht, het was wel duidelijk dat ze ons naar binnen wensten.



Toen het te koud begon te worden gingen we inderdaad naar binnen en bestelde ik na overleg met de twee oudste kleindochters die eetwensen hadden een Indische rijsttafel voor vier personen en een Cantones rijsttafel voor vier personen. Dat werd hier gebracht door een alleraardigste chinees ogende jongeman die natuurlijk perfect Nederlands sprak en Bedrijfskunde studeert op de Fontys Hogeschool alhier. Hij zou een aanwinst zijn op woensdagavond, bij 'The Hub', waar expatriates en Nederlanders iedere woensdagavond gezellig Nederlands en andere dingen zitten te leren heen en weer, geven en nemen. Daarover een andere keer weer.

En ook een andere keer over een van de fotoboeken, want daar liggen de verhalen voor het oprapen. Zoals ik vanmorgen al mailde aan een van de lijsten waar ik mail: wat heb ik toch een leuke clan!

En dat is helemaal waar.

woensdag 20 maart 2013

maartse sneeuw


maartse sneeuw



het weer is in een sneeuwe bui vandaag

de vogeltjes verwachtten dit niet meer

ze zitten op hun tak en kijken rond

ik weet niet wat ze denken, maar wie weet

wat vogels denken? dinosaurus brein

ontwikkeld tot een cockpitje van vlees

omwikkeld met een broze huls van been

oogjes diep en zwart zien op me neer

als ik mijn kruimels uitstrooi op de grond

en snel de keukendeur weer dichttrek, brrr.


als ik na tien minuten weer eens gluur

zijn alle kruimels weg. 
 
                                    is dit natuur?

wie weet wat nog natuur is tussen ons

die kleine dinosaurusjes en mij?

ik weet alleen dat ik hiervan geniet

en hoop dat ook voor hen.

                                            ik hoor hun lied.


elma 20 maart 2013

zondag 17 maart 2013

Afscheid


Afscheid


Je gleed weg 
uit ons leven
heel langzaam
bescheiden.

Te lang 
en te vaak
hoorden we je zeggen:

"Het gaat niet!
Schrijven gaat niet!"  

Dan kwam er toch nog
iets moois, 
iets kleins, 
zoveel gezegd 
met zo 
weinig woorden

Joop

Als ik terug kijk
kan ik het zien
hoe lang je al
ziek was.

Dat weg 
glijden 
was 
je ziekte.

Heel langzaam 
begon
dit missen. 

Goede reis, 
bescheiden
lieve 
Joop.

Elma, 15 maart 2013

Askeitjes

Het was een mooie dag, en ik heb er ook wat over mezelf geleerd.
Dat is nooit weg ;-)

We hebben heel goed afscheid van haar genomen, met elkaar, mijn schrijfgroep, waar Joop twintig jaar lid van was. Zij en ik hebben die groep opgericht. Ik had het haar erg gegund dat ze erbij had kunnen zijn zoals ze een paar jaar geleden nog was.

Ik was niet verdrietig, ik was en ben opgelucht.

Ik begrijp dat veel mensen dat niet begrijpen van mij, maar ik begrijp nu zelf beter waar dat bij mij vandaan komt.

Ik ben niet bang voor de dood, maar wel voor het lijden en de aftakeling en ontluistering die eraan vooraf kunnen gaan.
Ik hou graag zelf de teugels in handen, verlies niet graag de controle over mijn leven. Ik ben daar bang voor.
Ik heb ook moeite met het accepteren van hulp die mijn grenzen niet begrijpt of niet kan zien
Dat ervaar ik al gauw als lastig, overheersend, niet respectvol, wat me waarschijnlijk een moeilijke patiëntmaakt, maar dat mag ik van mezelf zijn. :-)

Nu naar wat ik bij anderen voel:
Ik heb grote moeite met het moeten aanzien dat een ander erg lijdt, daar vlucht ik vaak voor, uit angst voor wat ik zie, maar ook uit angst dat mijn eigen reactie op die situatie ongepast of onbegrepen zal zijn

Mijn lieve vriendin Joop heeft jaren aan die rotziekte Alzheimer geleden. Ze was zelf een heel trots en niet heel benaderbaar en aaibaar mens, wat ik erg in haar bewonderde. :-) Ze had een hele lieve en zorgzame man en drie schatten van kinderen. 

Er is goed voor haar gezorgd, zo kon ik uit de verte horen en meemaken.

Toen ze niet meer wist wie ik was, had ze mijn zorg dus absoluut niet nodig. Integendeel denk ik. Ik weet niet in hoeverre ze mij nog herkend zou hebben als ik haar nog had opgezocht in het verpleeghuis waar ze is gestorven. Als ik haar bezocht had, zou ik dat gedaan hebben voor haar dierbaren/mantelzorgers, die kende ik echter niet persoonlijk. 
Maar zouden die mijn bezoek niet als belastend hebben ervaren?

En omdat ze zelf niet zo aaibaar en open was, eerder een cactus, of een roos, dan een viooltje, zeg maar ;-) wou ik haar niet meer bezoeken in dat laatste stadium.

Niet iedereen begreep en begrijpt dat.

Maar ik hoop na lezing van wat ik hier geschreven heb, dat jullie het beter begrijpen?

Ik ben geen viooltje kwa aaibaarheid, maar wel een niet erg opvallend plantje. Ik probeer niet te prikken. Misschien een vergeet-mij-nietje, of een kruidje-roer-me-niet? ;-)

En als de Gestapo me in handen zou krijgen, dan werkt marteling waarschijnlijk minder goed dan me dwingen te kijken en te luisteren naar het martelen van anderen. 
Het is maar een tip. ;-)





dinsdag 12 maart 2013

Wennen


Mijn Wintertuin met sporen van druk verkeer van vogeltjes.

Wennen


Er moest toch echt iets aan mijn coniferen-haag gedaan worden, de boompjes waren kromgetrokken, naar het licht gegroeid en versperden langzamerhand het pad waar iedereen langs moet naar de fietsenschuurtjes. Ik had de Ergon bedrijven om raad gevraagd, en afgesproken dat er een hek van gaas zou komen, met klimop ertegenaan.

Nou, dat is twee weken geleden begonnen, wel een heel luxe gevoel, vijf grote mannen met cirkelzagen en meer apparaten in de weer. Ik moest op een voor mij onzalige tijd op en zat dus al voor half acht knorrig te wachten. Maar het begin kwam er. Nu, een poos later, het weer werkte gelukkig een paar dagen mee, is het ijzeren hekwerk geplaatst met een echte deur erin. Zo'n deur heet een poort, wat ik een beetje overdreven vind. Een Poort, daar kan een Rijtuig doorheen. Hier kan niet eens de allerkleinste graafmachine doorheen, zo'n tweerupsbandige happer, die kan graven en omspitten. Als er bij mij gespit moet worden zullen er weer grote mannen (m/v) met spierbundels moeten komen, want mijn dagen van spitten zijn echt wel voorbij. Ik heb het geprobeerd, maar ik kom zelf niet verder dan een beetje met een schepje in een zandbak knoeien.

En ja, het is wennen. Ik heb nu een wijds uitzicht op achterburen en vice versa, en kan zelfs de huizen in de straat daarachter zien. En zij zien mij natuurlijk ook. 
Als het hek straks vol begroeid is met Hedera (klimop) oogt het minder bloot.

En die arme vogeltjes moeten ook erg wennen. De familie merel is helemaal in de war en ook pa en ma turkse tortel werpen me boze blikken toe. De koolmeesjes heb ik nog helemaal niet gezien, ik hoop dat ze weer terug komen.
Maar de buren die aldoor natte mouwen kregen van de coniferen zullen tevreden zijn.

En als het goed is wordt het mooier dan het was.
Wel wat minder wild en beschut, maar misschien duurzamer en onderhoudsarmer, en dat is ook belangrijk voor dit verwende oudje met de veel te grote tuin, waar ik helemaal in mijn eentje in het zonnetje kan zitten. 

Nu is er ook meer zon.
Net Zwitserland.
Luxe! :-)

maandag 4 maart 2013

Hiernamaals


Hiernamaals en nog wat andere gedachten.

Uit een bundel van Judith Herzberg, via Trouw gekregen. P 68

Hiernamaals

Als ik, wanneer ik dood ben, nog 
ergens rond mag dolen, laat het dan
op de markt zijn, in geur en kleur.
En mag die markt dan open zijn
onder de blote hemel. En mag ik dan 
als vroeger met mijn moeder
zo'n puntzak gloeiend hete frites
(met veel zout uit zo'n gebutste 
strooibus) met haar delen.

Judith Herzberg

Altijd leuk, nadenken over zo'n wereld in het hiernamaals, zelfs voor iemand die vermoedt, ja bijna zeker weet, dat die wereld er niet is, niet kan zijn.

Wat zou ik willen in dat denkbeeldige hiernamaals?

Eerst maar eens wat ik niet zou willen:
- Ik zou niet weer moe en nukkig achter mijn moeder aan willen lopen op een markt, of in een winkel. Ook niet al kreeg ik friet. "Van friet word je veel te dik" zou mijn moeder gezegd hebben, en : "kijk niet zo ontevreden."
- Ik zou best eens een keer onder de blote hemel in een lekkere warme slaapzak in slaap willen vallen, in een hiernamaals zonder kruipende diertjes, want graag alleen in die slaapzak alstublieft, gasten slechts op uitnodiging toegelaten. Moeder misschien. Mijn kinderen graag, mits ze rustig slapen. Vader zeker niet.  De hond en de poes OK.
- Ik weet ook niet of ik zou willen dolen. Ik ben bang voor dolen. Ik wil weten waar ik naar toe ga, en ook hoe ik er kan komen. Ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wat zou ik er willen doen, behalve slapen? Ik houd erg van slapen en lekker rustig zitten of liggen, maar ik herinner me goed dat ik, als kind, bewegen ook erg lekker vond. Bij gymnastiek b.v. aan de ringen. Zwaaien en een vogelnestje maken. Later verdween die behoefte een beetje, maar mijn moeder, geobsedeerd als ze was door haar eigen slanke lijn, waakte als een, ja als een wat, als een havik, nee, als een bewaker, over de mijne.  Goed bedoeld ongetwijfeld, maar erg vervelend. 

Ik heb mezelf dus altijd te dik gevonden, en probeerde daar iets aan te doen door in den Haag, in onze keuken, touwtje te springen. Ik durfde dat niet buiten op de stoep te doen, want dat was 'gek', ik was twaalf en daar te groot voor geworden. Bovendien kende ik in die buurt geen andere kinderen. Het dreunde door de flat. Arme benedenburen! Later begreep ik dat  Pierre H. DuBois en zijn vrouw daar woonden. Ik geneer me nog! Een schrijver notabene! Maar hopelijk hadden ze ook bezigheden buitenshuis, ja hij moet wel haast leraar Nederlands geweest zijn. Ik kan me niets van hen herinneren. 

Het waren rare tijden, de jaren vijftig. In het hiernamaals hoeven van mij de jaren vijftig niet terug te komen. En ook niet dat gemier over de slanke lijn, en dat ik anders niet zou trouwen, want dik is lelijk. Nog steeds trouwens, is dik lelijk. In het hiernamaals mag iedereen eruit zien zoals ze willen. Makkelijk, want lichamen zijn daar onnodig. Anderzijds is een smakelijke en voedzame maaltijd natuurlijk nooit weg. Graag met alcoholische dranken erbij, naar keuze.

Maar het lijkt me niet verstandig om met leuke dingen te wachten tot het hiernamaals. Beter om die leuke dingen hier en nu te doen, met echte wijn, bier, koffie, thee en lekkere hapjes.


donderdag 28 februari 2013

Het wordt vast wel weer lente

Het wordt vast wel weer lente.

Een opwekkende gedachte vandaag. Er is zelfs zon voorspeld, maar die is er nog niet. Zo te zien is de ijskoude wind die gisteren op de fiets door mijn broek en mijn lekkere winterjack heen blies iets afgenomen, want de bomen staan stil in mijn tuin, zelfs die waar wel blaadjes/naalden aan zitten. Ik geniet van het denken aan mijn nieuwe omheining: een hek van groen geplastificeerd gaas, nu nog dunnetjes doorvlochten met hedera (=klimop) zodat iedereen daar zo doorheen kijkt. 
Maar de buurpoezen en het buurhondje kunnen er nu niet meer zomaar in, wat weer leuk is voor de vogeltjes: turkse tortels (twee), merels (minstens twee), koolmezen (ik denk wel vier) Ik ken die niet persoonlijk en ze lijken zo op elkaar, maar vorig jaar waren er zeker vier, een familie van uitgevlogen jongen, ma en pa).
Die omheining heb ik laten aanbrengen ook dank zij Duikje, een veelzijdige vriendin, die van alles weet over heel veel. En over een paar jaar is het hopelijk een beeldschone omheining van klimpop.
Dus een positieve ontwikkeling, een aardige gedachte als ik straks die rekening van de ergon bedrijven krijg, want die is niet mis.

Hier een foto van mijn oplossing voor het probleem van woekerend cypergras, carex sylvatica of carex riparia, deze geloof ik:

Om te voorkomen dat de hele tuin ermee vol kwam te staan heb ik, na een tip van Tracey, er eerst wortelplastic op laten leggen en daar weer op twee van deze plantenbakken. (zie foto) 
Ze zien er nu niet uit, maar vorig jaar waren ze een beetje mooi. Misschien worden ze dit jaar ook weer mooi. Aankomende lente maakt hoopvol.

En vandaag ook geleerd hoe ik op i-pad Luna zelf een tekstje kan intikken en naar mezelf toemailen. Wie weet handiger dan eerst met echte pen op echt papier. Mijn handschrift is niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik kan het zelf goed lezen, maar dan houdt het wel op.

Dit is voor jou, lezer, van geen belang natuurlijk, en zeker niet voor de lezers die hier nog niet komen lezen, maar die ik wel graag in rotten van drie wil verwelkomen, want ik schrijf dit blog natuurlijk ook niet helemaal voor mezelf alleen. Maar sommige lezers zeggen dat ze niet zoveel TEKST willen. Tja, lieve lezer, ik schrijf nu eenmaal tekst. 
Je zal het ermee moeten doen.

Met dank aan dochter Margreet hier een foto van hoe het weer gaat worden.


En nu maar samen op de Lente wachten.


dinsdag 26 februari 2013

Verwend oudje


Verwend oudje

Ik ben een verwend oudje. Niet alleen word ik soms verwend door mijn dierbaren, maar ik verwen mezelf ook graag. Gelukkig kan dat zonder hoge kosten, want ik heb geen dure wensen. Die heb ik niet meer sinds ik nog maar met moeite lopend vooruitkom, dus dure reizen met prachtige stadswandelingen of gezellige uitjes in mooie landschappen zijn niet meer aan me besteed. Hoogstens zou ik daar echt van kunnen genieten, zittend  achterin een limousine met prachtig uitzicht, de limousine gereden door een aardige en mooie jonge chauffeur (v/m) die ook nog een interessante conversatie op door mij gewenste tijden levend kan houden. Misschien met zo nu en dan een slokje champagne, en een lekker mediterraan hapje.
Maar eigenlijk vind ik een mooie film op mijn tv of computer zeker zo leuk, en veel goedkoper. Bovendien is het ruiken van de vrije natuur al vrij lang niet meer aan me besteed omdat ik nauwelijks meer iets ruiken kan. En een goed geregisseerde speelfilm prefereer ik ook boven de vrije natuur, waar het vocht en de temperatuur niet naar mijn smaak geregeld kunnen worden en je lek gestoken wordt voor je de boosdoeners ziet. Ik ben al helemaal tevreden zolang ik 's zomers mee mag met de clan naar het Franse platteland, à la campagne, op een comfortabele stoel aan een riviertje, al of niet onder een boom. Met een boek of een krant.

En nu ben ik door mijn dierbaren verwend met een nieuw speeltje, een draagbaar scherm, net groot genoeg om overal op schoot van bijvoorbeeld een speelfilm te kunnen genieten, of van een boek of artikel. Een heuse i-pad, waarvan ik de mogelijkheden nog moet ontdekken. Ik stel me er veel van voor.

Inmiddels is het schatje ingewijd, jammie jammie wat lekker. Ik moest er wel mijn Applehulp voor inroepen, maar ja, ik mag dat, want ben een verwend oudje.

Ze heet Luna, want net als de maan is ze afhankelijk van de natuurwetten rond Gaia de aarde.

maandag 4 februari 2013

Inspiratie


Inspiratie

Iets schrijven in en met een groep. Dat houdt niet in dat we elkaars pennetje vasthouden, maar wel dat we elkaar onze tekst mogen voorlezen. Altijd leuk, als het goed is, en dat is het meestal. We geven/krijgen ook altijd een soort van opdracht. 
Deze keer gaf Ke die: Zoek en verwoord wat en waar je inspiratiebron is.

Eerst de anderen, zeker vijf van hen zijn beeldende vormgevers. Dat valt mij misschien wel op omdat ik dat helemaal niet ben, ik maak nooit iets tastbaars, ik mag blij zijn als ik niet over mooie spullen val.

L vindt inspiratie in het maken van foto's, van collages, ze had het over al of niet gestructureerd werken, werkt vaak inductief, als een mossel, die aan een schip hangt. Mooi beeld.

Ke. vond inspiratie in de natuur, het heerlijke heldere vriesweer nu al dagen lang. De tegenstelling tussen de renovaties aan haar keuken en het fragiele spinnetje in een luciferdoosje.

Ka. is een reiziger in haar eigen hoofd, werkt intuïtief, ziet tussenruimtes en acht zwaarden. Maakte kleibeeldjes voor haar tentoonstelling.

M was onder de indruk van beelden van asielzoekers die onderdak hadden gekregen in een kerk nadat ze in de vrieskou hadden gekampeerd. Voelt zich plaatsvervangend schuldig.

H schreef over een wondervogel, vond een drijfveer in het uitzicht over de Doornakkers, een zacht kreunende koffiepot, craquelé, luisteren, woorden wisselen.

N was bezig met de gezondheid van een kleindochter voor wie ze ook een gedicht geschreven heeft. Te vinden op het schrijfstersblog.


Inspiratie

Ik vind vaak inspiratie in teksten van anderen. Vandaag was dat toevallig een boekje met citaten: The ABC of Writing van Emma Tennant. Wel heel Engels. 
Over inspiratie haalt ze Baudelaire aan:
"Inspiration always comes when a man(sic!) wishes it, but does not always depart when he wishes."
Mijn ervaring met inspiratie is een andere, eerder langzaam tussen de oude sokken tevoorschijn piepend en schielijk weer verdwijnend. Zoekzoek. 

op het internet wat mooie regels van Baudelaire gevonden, mooi vertaald, leve Meander:


"Hevig verliefden en gestrenge hooggeleerden 
beminnen allen in hun rijpe tijd de kat, 
de trots des huizes, krachtig, zacht, en net als zij
bij voorkeur binnen zittend, en op warme plekjes."

Misschien is een goed geschreven tekst wel mijn belangrijkste inspiratiebron.

Hier een mooi citaat uit een recensie van dit luchtige boekje, ik vertaal het niet. Het is een geestig boekje, ik moest er ook om lachen: 'shooting word noodles out of your nostrils', gelukkig niet al te vochtig gegniffeld. ;-) .

"Looking for something light? Want to giggle, chuckle, and guffaw outloud after a hard day of drafting, reworking, and editing? This is just the ticket! The ABC of Writing will have you flipping through its pages and shooting word noodles out your nostrils! I know I did."

Het boekje heeft één groot bezwaar: al is de schrijfster een vrouw, de meeste citaten zijn van mannen, logisch, de literaire canon is eeuwenlang beheerst door mannen.

Over het huwelijk een vrouw, Sylvia Plath, na haar dood wereldberoemd geworden.
Maar eerst een man, Cyril Connolly, vrij vertaald: "De somberste vijand van een veelbelovend schrijverschap is een kinderwagen in de gang."
Nu Sylvia, die rond haar dertigste zelfmoord pleegde, getrouwd met een jonge dichter Ted Hughes, die ook succesvol werd. 
Zij schreef, vrij vertaald: "Sjonge, als ik vijftig mocht worden, en beroemd, komen er geen dankwoorden voor de liefhebbende echtgenoot zonder wiens hulp ik er nooit in geslaagd zou zijn etc etc."

Hoeveel schrijvers, vrouwen of mannen, hebben hun huishouden en hun kinderen ervaren als hun grootste inspiratiebron? Het is maar een vraag.

Over Poëzie:
Boris Pasternak p126: "Poëzie zoekt naar de melodie van de natuur in het lawaai van het woordenboek."
Paul Valéry: "Poëzie is de moeilijkste van alle kunsten."
William Morris: "Nou als dit poëzie is, dan is het schrijven ervan blijkbaar erg makkelijk."

Over lezen heeft Emma Tennant twee citaten, p 142,
"Als je weinig leest weet je ook weinig, maar wat je toevallig leest bepaalt wel wie je bent." (Canetti)
"Wat vreemd dat er in de wereld zo weinig gelezen wordt en zoveel geschreven. Mensen lezen in het algemeen niet vrijwillig als ze iets leukers kunnen doen." (Samuel Johnson)

"Van schrijfsters wordt verwacht dat ze mannen imiteren of over hun eigen leven schrijven." (Zie onder kitchen table p 177)

Zie voor een leerzaam plaatje het omslag van Emma Tennants boekje:
http://www.amazon.co.uk/ABC-Writing-Emma-Tennant/dp/057116966X

Twee mannen aan een tafeltje, twee glazen cognac, een sigaret in de mond van de zenuwachtige schrijver in wie we William Shakespeare herkennen, en een wijsneuzige redacteur of uitgever, die vanachter zijn brilletje kijkt naar een stapel A4'tjes. Uit zijn hoofd dwarrelt zijn tekst: "Hmm ..."
Een erg korte tekst als inspiratiebron, maar samen met het plaatje werkt het wel.